مردمی هستیم مرده پرست(یا بهتر است بگویم مرده دوست)! بدون شک اکثر شما اینو قبول دارین.... تا زمانیکه نقاشی، خطاطی، موزیسنی، خواننده ای، شاعری، هنرپیشه ای در قید حیات هست برایش هیچ اهمیتی نمیدهیم؛ نمایشگاههایی که خود هنرمند با هزار زحمت و جان دل کندن برپا میکند اکثراَ یا خالی از جمعیت است و یا اینکه استقبال از آن به اندازه ای نیست که بتواند دل هنرمند بزرگمان را شاد کند! کتابهای شعری که شاعرش در قید حیات هست اغلب روی پیشخوانهای کتابفروشی ها در حال خاک خوردن هستند . فیلمهای مستند و غیر مستند باارزشی که ساخته میشوند اغلب با گمنامی روبرو میگردندو ... همه اینها درحالی است که گاهی تکرار همین نمایشگاه یا فیلم در خارج از کشور همراه با تقدیر و تشکر و از همه مهمتر استقبال مردم آن کشور روبرو میگردد.

هنرمندانمان بزرگمان در اوج دل شکستکی از قدرشناسی(!) مردم سرزمینشان دارفانی را وداع میگویند غافل از اینکه با مرگشان روی دیگر سکه زندگیشان نمایان خواهد شد و به یکباره محبوب دلها خواهند شد! روزنامه ها پر میشود از آگهی تسلیت و نقد و بررسی و اغلب تعریف و تمجید از آثار و اخلاقیات هنرمند تازه درگذشته. اگر مرده خوش شانسی باشند یک روز تا یک هفته اخبار و چند ویژه برنامه تلویزیونی را به خود اختصاص خواهند داد. مردم به نمایشگاه آثارش هجوم می آورند و کتابهایش چزو پرفروشترینها خواهد شد و ...

همین چند وقت پیش بود که قیصر از ماینمان رفت؛ دوستی سراغ دارم که تا قبل از فوت قیصر چز دو یا سه شعر از او نخوانده بود –آن هم لابد در کتابهای مدرسه-  اما به فاصله یک هفته از مرگ او 5کتاب از آثار قیصر را در کیف خود داشت! بی گمان شما هم کم ندیدید از این تحولهای یک شبه مردم؛ با یادآوری زمان مرگ حمید مصدق، فریدون مشیری، احمد شاملو، حسین پناهی، فردین، پوپک گلدره، بابک بیات، ناصر عبداللهی، کیومرث صابری، عمران صلاحی به چندین و چند مثال از این دست خواهید رسید!

اما دریغ و افسوس که همین تحول پس از مرگ نیز چندصباحی طول نمیکشد و هنرمند  و نویسنده و شاعر بزرگ و محبوب(!) دوباره به فراموشی سپرده میشود. شاید بتوان گفت مردم ما (و اغلب جوانانمان که من نیز یکی از آنها هستم)اصطلاحاَ چو زده میشوند تا معرفت یافتن به آثار هنری !

چندی پیش تصمیم گرفتم تا برای اولین بار به قطعه هنرمندان بهشت زهرا بروم و بعلت شب جمعه بودن نگران شلوغی قطعه هنرمندان بودم ولی با صحنه ای متفاوت با آنچه که در ذهن داشتم روبرو شدم؛ هنرمندان بزرگ کشورمان در آرامشی عجیب و فارغ از هر شلوغی و با اندوهی که از این دنیا به ارث برده بودند، آرمیده بودند....با نزدیکتر شد به سنگ قبرها و دیدن جای پای گل آلود معدود هنردوستانمان روی سنگ قبرها و با یادآوری شلوغی تشییع جنازه شان افسوس سراسر وجودمو گرفت؛ ایران سرزمین هنر است و مردم ایران هنر دوست؟...دست تنها بودم و به چز تعدادی بسیار اندک از سنگ قبرها را نوانستم تمیز کنم!

قبول کنیم که متأسفانه بر خلاف آنچه که تصور میکنیم مرده دوستهای خوبی هم نیستیم.